Obrady ciasteczkowego stołu

Czarnowłosa stała w miejscu kompletnie otępiała, a raczej zamyślona. Odprowadzała chłopaka wzrokiem, a dopóki nie zniknął na górze nie była w stanie się nawet ruszyć. Jej myśli nadal starały się zarejestrować dziwne odczucia, które pojawiły się w niej podczas tej krótkiej wymiany zdań. Tadashi zdecydowanie był intrygującym człowiekiem i wyzwalał w niej coś nieznanego, a ona za wszelką cenę chciała się dowiedzieć, co to takiego. Z tego stanu wyrwał ją głos Cynder.

- Jest dość późno, jutro szkoła i powinnaś się wyspać - w jej tonie słychać było lekko przyganę pomieszaną z rozbawieniem.

- Tak, tak - mruknęła w odpowiedzi i machnęła ręką, ruszając w stronę schodów. - Dobranoc, smoki.

Szybkim krokiem znalazła się w pokoju, zamknęła za sobą drzwi i odetchnęła głęboko, delektując się zaciszem swojej komnaty. Dopiero po dłużej chwili postanowiła się umyć i przyszykować do snu, a gdy tylko to się stało, ułożyła się w samej czarnej bieliźnie na łóżku, układając wygodnie oraz starając się usnąć, co jednak jeszcze przez dłuższy czas jej nie wychodziło. Myślała dużo o akademii, o jej krótko mówiąc ogromie w porównaniu z jej małym klasztorem w którym przebywała przez wiele lat, a także o różnorodności smoków i ich jeźdźców, aż w końcu jej tok rozmyśleń padł na Tadashiego. Był dziwny. Intrygująco dziwny, jak to stwierdziła Cynder 'dziwak' pasowało do niego idealnie, jednakże w tym wszystkim musiał tkwić jakiś sekret, powód jego akurat takiego zachowania. No i jeszcze te okropne pająki.. Skrzywiła się, gdy mignęły one przed jej oczami, a po chwili przekręciła się na drugi bok, kuląc jeszcze bardziej. Ludzie są dziwni, pomyślała na koniec odpływając do krainy Morfeusza.

Obudziła się bardzo wcześnie, dokładnie z pierwszymi promieniami słońca. Zarzuciła na siebie coś w rodzaju szlafroka, którego nawet nie zawracała sobie głowy, by zawiązać i ziewając przeciągle, zeszła na dół, przeczesując palcami włosy.

 Nie spodziewała się, iż jej współlokator o tak wczesnej porze również będzie na nogach. Istniało prawdopodobieństwo, iż nie spał  wcale - tak bowiem wyglądał. Na jego bladych policzkach, tuż pod dużymi ślepiami, widniały czarne plamy. Prawdopodobnie przez noc nie przebrał tego przeogromniastego swetra ani spodni, gdyż znów z drugiem wyciągał dłonie z rękawów. Nie wyglądał jednak na zmęczonego, wręcz przeciwnie - z wigorem grzebał w szafce w kuchni, szukając czegoś. Lub kogoś, gdyż to również było całkiem możliwe, w końcu mógł zgubić swojego ulubionego pająka. Zostawiła więc te domysły na później i zerknęła na swoją smoczycę. Cynder, o dziwo, prowadziła rozmowę ze smokiem chłopaka, którego imienia nawet nie znała. Najwidoczniej polubili się, a raczej śnieżnołuski starał się czarnej przypodobać.

- Dzień dobry - odezwało się smoczysko z wyraźnym uśmiechem wymalowanym na paszczy. Zarówno Cynder, jak i on, ciekawi byli, jak przebiegnie drugie spotkanie tej dziwnej parki, gdyż wczorajsze należało do przynajmniej zabawnych. - Jak się panience spało?

Tymczasem czarnowłosy najwyraźniej znalazł to, czego szukał - słoik pełen kruchych, czekoladowych ciasteczek z kawałkami orzechów i czekolady, które na powitanie od tutejszej pielęgniarki dostał. Rozpaczając nad jego stanem zdrowia postanowiła samodzielnie "utuczyć" odrobinę chłopaka, co nie ukrywając, spodobało mu się, bo kto nie chciałby dostawać darmowych ciastek, które zresztą były naprawdę pyszne? Usiadł na blacie, otwierając słoik i wówczas podniósł wzrok na dziewczynę. Włosy wpadały mu do oczu, jednak nie przejmował się tym. Rozdziawił lekko usta, jakby chciał coś powiedzieć, jednak w ostateczności zamknął je ciastkiem i wbił wzrok w podłogę.

Dziewczyna przesunęła po nim wzrokiem, a widząc jego brak zainteresowania jej osobą, a nawet niechęć do przywitania się, westchnęła głęboko i podeszła do swojej przyjaciółki, dotykając jej łba i głaszcząc go.

- W porządku - odezwała się na pytanie smoka głosem bez wyrazu.

- Mnie również bardzo dobrze - zamruczała przyjaźnie Cynder. - Azazel jest bardzo przyjemnym kompanem do rozmów - dodała po chwili przychylnie.

- To dobrze, że zdobywasz sprz.. przyjaciół - ugryzła się w język. Dla niej każdy, kto miał coś ciekawego do zaoferowania stawał się sprzymierzeńcem.

 Wówczas poczuła delikatne szarpnięcie w okolicy swojego ramienia. Nawet nie spostrzegła, ani nie usłyszała, jak jej małomówny współlokator zbliżył się do niej i złapał za rękaw jej szlafroka, delikatnie zań ciągnąć. Pierwszy raz stali tak blisko siebie, dlatego też dziewczyna nie miała pojęcia, że jest aż tak wysoki w stosunku do niej. Patrzył na nią z góry swymi szkarłatnymi ślepiami, które błyszczały jakimś nieznajomym jej światłem. W drugiej równie wychudzonej dłoni ściskał słoik z ciastkami. Było ich dosyć sporo, a pachniały nieziemsko. Delikatne, ciemne ciasteczka z widocznymi, sporymi kawałkami czekolady. Najwidoczniej chciał ją poczęstować, a gdy spojrzała na niego, miała wrażenie, że chwilowo jego piegi poznikały gdzieś pod delikatnym rumieńcem. Przekrzywiła głowę w niemałym zdziwieniu przez ten czerwień na jego policzkach i tak w milczeniu wpatrywali się w siebie przez dłuższą chwilę.

- O co chodzi? - zapytała cicho, nieco chłodno, ale taki już miała ton głosu i to było dla niej normalne.

 - None'a bardzo ciężko zrozumieć - odezwał się Azazel, podnosząc delikatnie łeb. Zwykle przemawiał za swojego jeźdźca, który pomimo usilnych starań nie potrafił wydusić z siebie ani słowa. Od najmłodszych lat bardzo rzadko się odzywał. Agreal uczył go, a nauczycielem zawsze był świetnym. Wiedzę chłopak posiadł więc ogromną i potrafił ją w zależności od sytuacji wykorzystać, jednak nie miało to żadnego wpływu na jego małomówność. I tak już mu zostało. - Pyta, czy chcesz może jedno ciastko - wyjaśnił smok, na co czarnowłosy prychnął groźnie. Naburmuszył się widocznie, jakby to, co zostało powiedziane, go uraziło.

- Oh.. - zmarszczyła brwi, starając się przetrawić tą informację, po czym jakby speszona odwróciła wzrok. Karciła siebie w myślach za te wszystkie cholernie dziwne odczucia, które przy nim czuła. - Bardzo chętnie - wymamrotała niepewnie i spojrzała na niego kątem oka, gdy przesunęła głowę nieco w bok. Cynder na to zachowanie wywróciła oczami i parsknęła śmiechem.

Szkarłatnooki uniósł brew, a razem z tym ruchem uniosły się także wszystkie kosmyki włosów spoczywające po tej stronie. Spojrzał na swojego przyjaciela, katując go w myślach pytaniami.

- Czy to ja jestem jakiś dziwny, czy ona? - Zastanawiał się nad tym, jednak i tak znał odpowiedź.

To on grał tutaj skończonego dziwaka, podczas gdy czarnowłosa zachowywała się co najwyżej tylko odrobinę podejrzanie.

- Są z Ćwiartki Północnej - oznajmił telepatycznie smok, nie spuszczając z niego wzroku. - Dokładnie tak, jak mówiłeś. Nawet nie wiem, jak to odkryłeś. Nie chcę wiedzieć.  

Kąciki ust chłopaka uniosły się delikatnie, kiedy wzięła ciasteczko. Uśmiech ten stanowił jeden z dziwniejszych grymasów twarzy, jakie w życiu widziała. Chciał po prostu być dla niej miły, a jak podejrzewała, uśmiechanie się nie wychodziło mu najlepiej.

Gdyby umiała odwzajemniłaby ten gest, jednak niestety nawet nie wiedziała jak. Ugryzła słodycz i.. znieruchomiała. Nigdy w życiu nie czuła tak pysznego smaku, który rozpływał się na jej języku niczym śnieg na szczycie góry. Zamknęła oczy, delektując się nim, po czym.. zniknął z jej dłoni w sekundę..

- Pyszności! - jej oczy świeciły.

Zamrugał zdziwiony, wpatrując się w nią. Uważał ją za zwykłą maszynę do zabijania, która z nieznanego powodu dołączyła do tej Akademii. Być może została tak samo jak on zmuszona do tego, a przydzielili ją do domu numer sześć z podobnych przyczyn. Mogła być tak samo niebezpieczna jak on. Lub to po prostu przypadek. Wyciągnął ku niej słoik, samemu sięgając po kolejne ciastko.

- Proszę - wymamrotał cicho. Ledwo usłyszała, że się odezwał. Ale tak, zrobił to. I znów ten dziwnie melodyjny głos przyprawił ją o szybsze kołatanie serca.

Wpatrywała się w niego przez dłuższy moment, starając się je uspokoić. Przełknęła ślinę, wzięła kolejne i zjadła i kolejne i kolejne i kolejne.. Oby dwoje w końcu usiedli przy sobie na ziemi jedząc po prostu wspólnie, aż cały słoik nie został opróżniony do ostatniego okruszka. 

Kiedy już zjedli wszystko, chłopak odłożył słoik na blat i stał przy nim przez chwilę, jakby gorączkowo o czymś rozmyślał... bo rozmyślał. Bardzo dużo myślał o tej podejrzanej osóbce jaką była Saphira. Intrygowała go. Chciał ją poznawać. Poznawać z każdą chwilą coraz bardziej i bardziej, fascynowała go nawet mocniej niż jego ulubione sekrety nekromancji. Nie sam jej wygląd, a jej styl bycia i zachowanie. Choć nie ukrywał, była piękną dziewczyną, w jej pobliżu czuł się bowiem tak mały, jakby jego istnienie nie miało żadnego znaczenia. Całkowicie tak samo czuł się jego smok, gdyż przeżywali te same uczucia, wiedzieli doskonale, co czuje drugi.

- Dziękuje - odezwała się dziewczyna, obserwując go za swojego miejsca na podłodze. Kompletnie ignorowała fakt, że nadal pozostawała w samej bieliźnie z narzuconym szlafrokiem. Oblizywała z rozkoszą palce, delektując się pozostałościami po ciastkach. Nie wiedziała co ma robić w stosunku do tego mężczyzny, była.. zagubiona. 

- Niemal czułam tą ekstazę, która emanowała od Ciebie, Saphiro, aż chce więcej - parsknęła Cynder, przewracając się na grzbiet, rozkładając skrzydła i wyciągając się z przyjemnością. - Jak wyglądają zajęcia tutaj, Azazelu?

Czarnowłosa łypnęła na nią spode łba, po czym skrzyżowała ręce na piersi i podkuliła nogi, cały czas trzymając wzrok na chłopaku.

Smok obserwował swoją towarzyszkę, a słysząc jej pytanie, zamrugał zdziwiony. Nie potrafił bowiem odpowiedzieć na nie z prostej przyczyny - ani on, ani jego partner nie uczęszczali jeszcze na tutejsze zajęcia. O ile on sam mógł opuszczać ten domek, tak None miał kompletny zakaz wyjścia stąd bez opieki któregoś z nauczycieli bądź ich smoków. Nie stosownym jednak było opowiadać o tym nowo poznanym osobom.

- Cóż, my... jeszcze nie braliśmy udziału w żadnych lekcjach - wyznał śnieżnołuski, racząc się widokiem szkarłatnego podbrzusza Cynder. - Jesteśmy tutaj od tygodnia. Dopiero się wprowadziliśmy.

- Rozumiem - mruknęła smoczyca i dmuchnęła na swoją panią. - Rusz tyłek i idź się chociaż ubrać.

Czarnowłosa prychnęła, podnosząc się z ziemi i powtórzyła do chłopaka jeszcze raz:

- Dziękuje za ciastka - po czym poszła do siebie.

Eryk Cook

Imię : Eryk
Nazwisko:  Cook
Wiek: 15 lat
Urodziny :  10 czerwca
Płeć: Mężczyzna
Pochodzenie: Wschodnia  Ćwiartka
Numer domku : 7
Klasa : III
Grupa treningowa : Omega
Wygląd: Ma  krótkie blond włosy. Zawsze był nieco niższy od swoich rówieśników w wiosce. Ma zaledwie metr sześćdziesiąt. Jest dość szczupły. Szerokość jego barów jest przeciętna i ma mały kaloryfer. Oczy ma jasno niebieskie jak kryształki lodu, otoczone delikatnymi rzęsami, często chowające się pod zmarszczonymi, krzaczastymi brwiami. Jego szpiczasty nos świetnie współgra z dużymi ustami na owalnej twarzy.
Broń:  łuk, sztylety.
Charakter: Jest człowiekiem miłym, poważnym  i pomocnym. Lubi poznawać nowych ludzi. Kocha swojego smoka i gdy ktoś mu ubliży wpada w szał, w przeciwieństwie do obojętnej na zaczepki gadziny, choć sam neutralnie reaguje na uwagi rzucane pod swoim adresem. Jest bardzo odważny, dla przyjaciół zrobi wszystko. Znany jest z kiepskiego poczucia humoru, często nie łapie żartów lub śmieje się z byle czego. Szanuje prywatność innych i nie wtrąca się w ich sprawy. Nie w jego stylu jest rzucanie się na wroga bez wcześniej przemyślanego planu i przeanalizowania sytuacji. Stara się zawsze zachowywać zimną krew i nie rozpraszać.
Historia : Żył  w niezamożnej rodzinie. Jego ojciec był kupcem, a matka szwaczką. Żyli w dużym mieście w ale gdy miał dziesięć  lat tata popadł w długi, zaczął pić i grać w barach przez co musieli wyprowadzić się na wieś. Tam nie mógł się odnaleźć, inni ludzie koledzy… To go przerastało, ale dla dobra rodziny dusił emocje w sobie. Aż pewnego dnia  pewnego dnia zaczepił go jakiś chłopak i zaczął wyzywać od najgorszych. Eryk nie wytrzymał, pobił chłopca przez co miał karę w domu. Chłopak zły, że nikt go nie rozumie poszedł  do lasu aby się pobawić. Trochę za głęboko wszedł w las i zabłądził. Szedł godzinę  aż w końcu usiadł na pień obok którego leżał dziwny, świecący kamień. Chłopak podniósł go, nie wie jak, ale po dłuższym czasie wrócił do domu z kamieniem w rękach. Po kilku miesiącach okazało się że to jajo smoka.  Po pięciu latach dołączył do Akademii. Razem ze swoim pięcioletnim smokiem.
Zainteresowania : Jazda konna. Zawsze to lubił i jego smok nie ma nic przeciwko ,więc czemu nie?  Łucznictwo też lubi i ma nadzieje że w nowej szkole będzie mógł się tego uczuć. Ciekawi go magia lodu.
Znak więzi ze smokiem: Biały tatuaż na karku przypominający szron.

                                              O SMOKU

Imię : Ymir
Wiek : 5 lat
Płeć : Samiec
Pod rasa: Smok lodu
Charakter: Jest bardzo poważny, czasami za bardzo, stara się zachowywać cierpliwość, ale jeżeli ktoś jej nadużyje jest ryzyko, że delikwent stanie się lodową rzeźbą. Jest miły dla swojego jeźdźca i tylko dla niego, chyba że ma dobry dzień.  Tak jak jego pan, jest odważny i czujny, ma dobry słuch, i nie miesza się w nieswoje sprawy.

Welcome in my own world full of cruelty

Październik, a szyby okien zaskakująco ciepłe.

Każdy inny człowiek uciekałby jak najdalej od pomysłu dotykania tak lodowatej szyby, kiedy na zewnątrz panowała temperatura niemal ujemna, a wewnątrz domku rozchodziło się ciepło pochodzące od kamiennego kominka. Każdy normalny człowiek. Ale ten gość nie był normalny i już od ponad godziny przytykał nos do szyby, a jego oddech rysował na jej powierzchni delikatny szron niczym dziadek Mróz. Co rusz zdrapywał wzorki długimi, aż dziwnie zadbanymi paznokciami (dla ciekawskich, prezentowały się takie po prostu naturalnie). Obserwował uczniów oraz ich smoki, co rusz przemykających ścieżką to ze swoich domków, to ze szkoły, to znów z lub do Budynku Głównego. Cóż go tak interesowało w ich personach - tego nawet nie potrafił wytłumaczyć śnieżnołuski wylegujący się na swoim ogromnym posłaniu. Należał do bestii dużych, z pewnością nie takich przewidywali budowniczy tych domków, bowiem smoczysko ledwo zmieściło się w nim. Ledwo, no cóż - ucierpiały na tym znacząco oraz sklepienie pokoju wspólnego, o które zadarł głową. Zgłosił to jednak szybko do dyrekcji, całkowicie samodzielne odpowiadając za swój czyn, a nie poniósł za to odpowiedzialności czarnowłosy, gdyż najzwyczajniej w świecie go to nie obchodziło. 

Znaleźli się tutaj dokładnie tydzień temu i jak dotąd nikt nie pozwolił chłopakowi opuścić domku. Nie czuł się tutaj jak w więzieniu, o nie. Prawdziwe więzienie już przeżył i aktualne miejsce jego pobytu traktował jak cudowny hotel, przynajmniej na tę chwilę. Argumentować to mógł dosłownie wszystkim - ciepłym posłaniem, wygodnymi kanapami, kominkiem, pyszną strawą, czystą wodą, kiedy tylko zapragnął oraz światłem. Z tymi rzeczami nie miał styczności w nawet najmniejszym przypadku przez kilka lat swojej samotnej przygody sam na sam ze smokiem. I z ofiarami jego delikatnie mówiąc chorych wyczynów. Nikt jednak nie chciał wspominać tych zdarzeń a i nie wspominał ich głośno. Raz na dwa dni dyrektor w obowiązku ma wypisywać do acarleańskiej policji na temat stanu jego zdrowia psychicznego oraz zachowania, jednakże jak łatwo się domyślić, wyręcza go w tym stary Niklaus. Nie tylko chłopiec i smok rozgościli się już w domku numer sześć, który aktualnie był domkiem numer dziewięć, bowiem czarnowłosy ukochał sobie przewracanie cyfry do góry nogami kiedy miał dobry humor. Razem z nimi przypełzły również wszystkie paskudztwa okolicy, czyli krótko mówiąc - pająki. Zagościły w każdym kącie domu, oplotły pajęczynami schody, drzwi i okna, None pilnował jednak, aby trzymały się z dala od jego ulubionych mebli, a te pilnie go słuchały. Do swoich ulubieńców zaliczył ogromnego kątnika olbrzymiego, który liczy sobie ponad dziesięć centymetrów długości. Nadał mu imię Basil, a ten właśnie Basil kroczył sobie teraz po ścianie tuż obok czarnowłosego ku swojej kryjówce.

- Zazu - odezwał się nagle chłopak, wpatrując się w coś z niezwykłym zainteresowaniem w swoich szkarłatnych ślepiach. To było pierwsze słowo, które wypowiedział w dniu dzisiejszym, ale należało wspomnieć, że zbliżał się wieczór. - Ktoś tutaj idzie - powiedział, nie spuszczając wzroku z ciemnowłosej, niskiej osóbki zmierzającej obok czarnej bestii ku szóstce, a raczej dziewiątce.

Dziewczyna ta ubrana była w grubą, czarną kurteczkę z szarym miśkiem w kapturze oraz wewnątrz, tej samej barwy spodnie oraz buty. Jej zimno nigdy nie przeszkadzało, ale by wpasować się w otoczenie musiała choć trochę podobnie do innych wyglądać. W dłoniach trzymała narysowaną przez dyrektora własnoręcznie mapę, która przypominała bardziej bazgroły sześciolatka. 

 - Numer sześć - mruknęła i spojrzała na drzwi, zatrzymując się przy nich. Albo ten stary wyga nie zna planów własnego obozu, albo to ja nie umiem czytać mapy, pomyślała, po czym delikatnie zastukała palcem w numerek, który w magiczny sposób jednak okazał się być odwrócony do góry nogami. Jej twarz cały czas wyglądała tak samo - poważna, bez żadnego większego wyrazu, a oczy ukazywały jedynie wewnętrzną pustkę, mimo swojej przepięknej, niespotykanej barwy. Cynder szła tuż obok swej partnerki w milczeniu, rozglądając się z zaciekawieniem po obozie. Jak na smoka była dość małych rozmiarów, ale możliwe, że to bardziej przez swój wiek, w końcu przeżyła zaledwie cztery zimy, prawie pięć. Saphira wyciągnęła z kieszeni mały kluczyk, wsunęła go do środka, po czym z pomocą samicy otworzyła je. Pierwszym co rzuciło jej się w oczy, a o czym została już poinformowana (albowiem nie miała mieszkać tu sama) był oczywiście smok jej współtowarzysza. Smoczyca z boku drgnęła nieco szacując w razie czego swoje szansę w starciu z tym potencjalnym przeciwnikiem. 

 - Dzień.. dobry? - odezwała się cicho, rozglądając wokół.

Białe smoczysko wnet podniosło paszczę, słysząc kroki na werandzie, do tego całkowicie mu obce. Tym samym uderzył w półkę, która wraz z swoją zawartością książek spadła z mocowań z głuchym dźwiękiem drewna na podłogę. Nie skrzywił się z bólu ani trochę, w końcu jego pancerz należał do tych niezwykle mocnych, jednak spuścił łeb ze skruchą, gdyż wystraszył go ten dźwięk.

- Witam panie - odezwał się po chwili, zgarniając długim ogonem bałagan. 

Czarnowłosa w pierwszej chwili nie zauważyła właściciela bestii. Zamiast niego dojrzała co najmniej dwadzieścia pająków na jednej ścianie, to mniejszych, to większych, a jedna z większych poczwar właśnie próbowała spuścić się jej na głowę po cienkiej pajęczynie. I wówczas dostrzegła bardzo wychudzoną postać siedzącą na obitym poduszkami parapecie okna. Wyglądała delikatnie mówiąc zwyczajnie, choć niezwykle mrocznie. W ciemne, bardziej przylegające do ciała spodnie oraz szary, wełniany sweter, który na chłopaka za duży był przynajmniej dwa razy, bowiem rękawy zwisały jeszcze dobre czterdzieści centymetrów poza palcami. Patrzył na nią szkarłatnymi ślepiami, dziwnie błyszczącymi w półmroku zakurzonej i oblepionej pajęczyną lampy, a niesforne kosmyki kruczych włosów wpadały nieszczęśnikowi do oczu. Bladość jego skóry, choć nie przeraziła przybyszki, z całą pewnością zaskoczyła ją. Dokładnie taką samą barwę posiadał śnieg, który dobrze znała. Nie odpowiedział na jej powitanie. Ani też nie ruszył się z miejsca.

- Witamy - odezwała się swym mrocznym głosem Cynder, przekrzywiając nieco łeb i strzepując jednego z pająków ze swojego skrzydła, a czarnowłosa zrobiła krok w bok unikając spotkania swoich włosów z małą gadziną. Oby dwie zdecydowanie nie lubiły stworków tego typu, a spotykały je nie raz i nie dwa. Dziewczyna wpatrywała się w swego nowego towarzysza, a widząc, że nie ma zamiaru z nią rozmawiać, nie nawiązała żadnego kontaktu, a jedynie nieco głośniej, tonem kompletnie wyprutym z emocji powiedziała: - Z tego co powiedział dyrektor tej oto placówki, mam zarezerwowany jeden z pokoi i jeśli nie będzie to panom przeszkadzać, udam się tam - po czym spojrzała na smoczyce. - Twoje posłanie jest chyba tam - mruknęła wskazując je ruchem dłoni, było niedaleko miejsca, gdzie leżała większa bestia, na co się skrzywiła ponownie, ale pomogła swej pani zdjąć z siebie bagaże i odprowadziła ją wzrokiem. Fioletowooka potuptała po schodach na górę i zgadując trafiła na swój nowy pokój - jedyne miejsce, gdzie pająki się nie zasiedliły i miała nadzieje, że nie przybędą. Zamknęła za sobą bezgłośnie drzwi. Była to komnata z pewnością o wiele bardziej luksusowa niż jej klitka zza czasów przebywania w klanie - miała duże, dwuosobowe łóżko z baldachimem, biurko z książkami i wszelkimi przyborami akademickimi, regał zapełniony na pierwszy rzut oka ciekawymi tomami, komodę, dwie szafeczki nocne, parapet obity w miękki materiał z poduszkami oraz szafę, a wszystko to w dość ciepłych kolorach. Spodobało się to jej i wręcz poczuła ulgę. Bez zbędnych skrupułów, ignorując fakt, że na dole pozostawiła smoka z dwójką nieznajomych, wzięła się za rozpakowywanie.

Jak szybko przekonała się smoczyca, jej gatunkowy towarzysz okazał się niegroźny. Jego właściciel natomiast całkowicie nieszkodliwy, bowiem wrócił do wpatrywania się w przypadkowych przechodniów przez okno. Akurat niebo skończyło przygotowywać się do swej wieczornej symfonii, aby wreszcie dać upust emocjom zbieranym przez cały dzień - tak twierdził czarnowłosy. Najzwyczajniej w świecie zaczęło padać, a on jął liczyć każdą większą kroplę (co oczywiście nie do końca mu wychodziło).

- Wybacz mi, proszę, zachowanie mojego przyjaciela - bąknął ni stąd ni zowąd biały smok, który najwyraźniej otrząsnął się z szoku powstałego na widok nieznajomej smoczycy. Nie oszukujmy się, wpadła mu w oko, a raczej srebrzyste ślepie, które teraz nieustannie kierowało się w jej stronę. - Jestem Azazel - przedstawił się, macając nieustannie ogonem. Czarna bardzo szybko zdołała odkryć, iż rysy na ścianach oraz dziury to efekt właśnie takiego działania jej nowego kolegi.

- Cynder - odezwała się nieco zmęczonym głosem, lokując się wygodnie na swoim nawet i nieco za dużym posłaniu. Zwinęła się w kulkę, po czym oparła głowę na jednej z większych poduszek, a z jej gardła wydobył się zadowolony pomruk. - Nie takich, bez urazy dla twojego partnera, dziwaków widywałam już w swym krótkim, choć.. przygodowym życiu - odparła patrząc nań z dołu swymi turkusowymi ślepiami, po czym przeniosła je na chłopaka przy oknie, obserwując go uważnie. Wtedy z góry powolnym krokiem zeszła czarnowłosa, teraz ubrana zaledwie w krótkie spodenki, topik odsłaniający brzuch i jakieś zwykłe buty. Wokół oby dwóch ud miała paski z różnego rodzaju sztyletami i strzałkami, a łuk oraz ostrza pozostawiła w pokoju. - Mam całkiem fajny pokój - mruknęła bez entuzjazmu do smoczycy, podchodząc do niej i głaszcząc ją po kolcach na tyle czaszki.

- Ostra partia - usłyszał w swej głowie smok, aż łypnął groźnie na czarnowłosego. Ten uśmiechał się doń krzywo, zerkając co rusz na dziewczynę i jej smoka. - Lepiej do nich nie startuj, bo się skaleczysz, Zazu.

Smoczysko jedynie westchnęło dość głośno, albowiem płuca posiadało przeogromne, i położyło pysk na posłaniu, jedynie z dołu zerkając na to, co porabiają nowe lokatorki. Tym razem i jego pan wpatrywał się w dziewczynę, badając każdy element jej ciała. Dziwne wręcz wyposażenie nie robiło na nim żadnego wrażenia, bowiem w towarzystwie nie takich skrytobójców już bywał. Mimo to sporym zaskoczeniem okazało się to dla niego, bowiem nie spodziewał się, żeby w tym więzieniu ktokolwiek paradował w takim stroju. Patrząc na Cynder z łatwością zdołał odkryć jej żywioł. Oczywiście jej aparycja mogła być myląca, jednakże nie chciał teraz tego roztrząsać.

Dziewczyna przeniosła wzrok na chłopaka i spostrzegła, iż na nią patrzy. Obdarowała go pustym spojrzeniem, po czym westchnęła i ruszyła w jego stronę, unikając jak się dało pajęczaków. Gdy znalazła się w dość bliskiej odległości, wyciągnęła do niego dłoń. 

 - Jako iż będziemy ze sobą mieszkać, powinniśmy choćby znać swoje imiona. Saphira.

Zauważyła dziwny błysk w tych szkarłatnych ślepiach. Najpierw wpatrywał się w jej dłoń, jakby niezrozumiale. Najpewniej uznała go za chorego umysłowo, jak zresztą czynili wszyscy po spotkaniu z nim. Nikt jednak nie przewidział tego, że w czasie tej krótkiej chwili, kiedy zdawało się, iż czarnowłosy patrzył jedynie niezrozumiale, tak naprawdę analizował sytuację i zdołał oszacować w przybliżeniu dziesięć informacji o osobie, z którą właśnie miał do czynienia. Po chwili przeniósł wzrok na jej twarz. I spojrzał prosto w ten głęboki fiolet. Przez chwilę poczuła niesamowite zimno, które przeszyło całe jej ciało. Było to jednak uczucie chwilowe, jak gdyby wywołane spotkaniem tych niezwykle dużych, czerwonych oczu. Usta chłopaka pozostawały lekko rozchylone. Blade, spękane, jakby gryzł je bez przerwy. Białe jak śnieg policzki przyprószone rudymi piegami. I te niesforne włosy nadające niewinnego wyglądu. Chłopiec do zakochania.

- No-ne - odpowiedział, sylabując. I znów poczuła to zimno, kiedy tylko usłyszała jego głos. Bardzo cichy,  nieco dziecinny, jednak bardzo męski... jakby nie używał go za często i nie do końca potrafił mówić, jakby dopiero zaczął się uczyć. Delikatnie zachrypnięty, niezwykle melodyjny i... ciepły. Podniósł ku niej rękę, a dopiero po krótkiej chwili spostrzegł, iż jego dłoń zginęła gdzieś w długim rękawie. Wykaraskał ją więc szybko, a dziewczyna ujrzała niezwykle chude, trupie łapsko, które w uścisku lodowate było niczym najdalsze zakątki gór Północnej Ćwiartki.

Jeśli nawet zrobiło coś na niej wrażenie, zadziwiło ją lub cokolwiek innego, to po tej skamieniałej twarzy oraz pustych oczach nie było nic widać. Uścisnęli sobie w dłonie, a czarnowłosa oszacowała w kilka chwil, że nie jest to postać byle jaka, silna choć na to nie wyglądał oraz doświadczona. Miała bardzo dobry zmysł do takiej oceny i raczej nigdy się nie myliła. 

 - Mam nadzieje, że nie będziemy sobie wzajemnie przeszkadzać, None - powiedziała, nieświadomie delektując się brzmieniem tej.. nazwy, bo na pewno to nie było jego prawdziwe imię. Cynder machnęła ogonem i z warkotem wpatrywała się w ogromnego pająka unoszącego się nad głową jej podopiecznej.

Szkarłatnooki podniósł ślepia właśnie na to ośmionogie stworzenie, a dziewczyna miała wrażenie, że jego oczy zrobiły się jeszcze większe, o ile to w ogóle było możliwe.

- Basilu - wyszeptał, wyciągając chudą dłoń po pająka, nim ten stanął na jej delikatnych, lekko falowanych włosach. Jego głos brzmiał niczym zaklęcie. Nigdy czegoś takiego nie słyszała. Zawrócił jej w głowie. Choć nie okazała tego, zbiło ją to z tropu, a Cynder natychmiast to wyczuła. Kątnik z ogromną chęcią i zapałem przeszedł znad głowy niczego nieświadomej dziewczyny na jego rękę, po czym na jej oczach... zniknął w jego rękawie. 

Okropne paskudztwa. Chyba zażądamy od dyrcia zmiany domku, nie zdzierżę mieszkania z tym obłąkańcem, powiedziała jej w myślach smoczyca, a na znak swojej dezaprobaty wypuściła z paszczy mały strumień czarnego płomienia, który zniszczył znajdującą się nad nią pajęczynę. Czarnowłosa wzdrygnęła się z niesmakiem, po czym zmarszczyła brwi i odsunęła się w tył. - Gdybyś mógł, trzymaj swoje.. zwierzaczki z daleka ode mnie - brzmiało to ni to jak rozkaz ni to jak prośba.

Skinął głową. Wzbudziło w niej to lekkie zdziwienie. Nie sądziła bowiem, że przystanie na jej rozkaz. Najwidoczniej nie należał do ludzi problemowych, to było jej na rękę. Jednak to, co nastąpiło chwilę później, mogło przyprawić ją o zdziwienie o wiele większe niż to. Z każdego kąta bowiem - spod stołu, krzeseł, kanapy. Z żyrandolu, spod posłania Cynder, z zasłon i szafek wypełzły chmary tych stworzeń, po czym ile miały tylko sił w tych swoich małych odnóżach jęły się pchać do jednej jedynej dziury w ścianie prowadzącej na zewnątrz. Wyglądało to jakby całkowicie kontrolował te stwory. Siłą woli, iluzją, czymkolwiek. I choć on rozpoznał już dobrze jej żywioł, ona nie potrafiła odgadnąć magii, którą parał się jego smok.

To ją akurat zaskoczyło. Pokiwała głową i zmieszała się nieco, mamrocząc coś w podzięce. Cynder natomiast kuliła się sycząc na swoim posłaniu, gdyż najnormalniej w świecie nie spodziewała się, że mogą one nawet pod nim być. Tymczasem czarnowłosy opuścił swój parapet i krocząc o bosych stopach w kierunku schodów, skinął na swojego smoka jedynie. Nie usłyszała od niego już żadnego słowa, a zaraz zniknął w swoim pokoju. Minutę później przekonała się, dlaczego - otóż do ich drzwi właśnie zapukał dyrektor, chcąc sprawdzić, czy nowa uczennica już się zadomowiła.

I hope you die in a fire.

This is the end.

Saphira ‘Mangle’ Trancy 

Hyporcisy 

Grief

Hatred

 Revenge

Yo wszystkim.

Saphira z tej strony.

Chętna na wszelki wątki i powiązania 

mimo braku czasu.

Wybaczcie za tak kijową i słabą notkę 

*paczcie na kp Dasia*

Sayo. ♥

We could run away before the light of day

You know we always could.

None||Katsuko Tadashi||Lat szesnaście||Grudzień||Północna Ćwiartka||Lód||Azazel||Sierota

Dzieci Ciemności, przyjdźcie wszystkie do mnie.

Nasze kłamstwa spowite są mrokiem wiecznym.

Dzieci Ciemności, spotkajmy się w ciemnym ogrodzie.

Razem dzikich róż na bukiet czarny narwiemy.

Synu Ciemności, nie lękaj się ust otwierać,

bo szeroko rozwarte oczy nie wystarczą,

kiedy sama Śmierć zawoła Twoje imię.

Synu Ciemności, zawitaj do mojego domu.

Tam miejsce specjalne na Ciebie czeka

obok Twej matki wyrodnej i ojca.

 

__________________________________________________________________________

Nieśmiało witam.

Po odwiedzeniu wszystkich podstron karty dotarłeś czytelniku do jej końca.

Możesz odetchnąć z ulgą, to już koniec Twojej męczarni.

Przepraszam za wszelkie błędy, zwłaszcza literówki z Karcie. Z pewnością ulegnie ona zmianom, 

zastrzegam sobie do tego prawo. Jak i do całej Karty.

GG: 50389522

Wręcz żebrzę o wątki i powiązania z None'm :c

Edit: 2.10.2015, podstrona "drapie"